“ஹைய்யோ சொன்னா கேளுங்க வித்யா. இது ஒன்னுமேயில்ல. ரொம்ப சின்ன வெட்டு. ஆறிடும். இப்பதான் கத்துக்கிறதுனாலதான் இப்படியாயிடுச்சு. பத்து தடவை வெட்டிப்பழக்கிட்டா அப்புறம் ஈஸியாயிடும்.”
“என்னது பத்துதடவை வெட்டுவியா! இது என் பொண்டாட்டியோட விரல்கள் மா. இப்படி வெட்டி வெட்டி விளையாடதம்மா, விட்ரும்மா ப்ளீஸ்.”
அவன் சொன்ன விதத்தில்..யசோதை சிரித்தாள்.
“சிரிக்காதே யசோ. எனக்கு இங்கே உன்னைவிட்டுட்டு அங்கே நிலைகொள்ளாம தவிக்கிறதவிட என்னன்னாலும் பரவாயில்லை. சேர்ந்திருந்தே சமாளிக்கப்பார்ப்போம்.
நம்மகிட்ட இப்ப கொஞ்சம் பணம் சேர்ந்திருக்கு. கூட கொஞ்சம் கடன் வாங்க வேண்டியிருந்தாலும் இந்த மாத இறுதிக்குள் ஒரு வீடு பார்த்து செட் பண்ணிடலாம்.” என்றான்.
திருமணப்பேச்சு முடிவான பின்பு யசோதையை அவள் வீடு மெல்லிய நகைகளை மட்டும் அணிந்திருக்கவிடவில்லை என்பதால் கழுத்தில் காதில் கைகளில் இப்பொழுது அவள் அணிந்திருப்பவைகள் கனம் கூடத்தான். அவைகளை உபயோகிப்போம் அத்தோடு சேமிப்பு பணமும் இருக்கிறது என்றவளின் யோசனையை மறுத்தான் வித்யாதரன்.
சேமிப்பு பணம் அத்தியாவசியம் ஏற்படும்போது உபயோகிக்க இருக்கட்டும் யசோ. நகைகளை அடகு வைத்து பணம் வாங்கினாலும் அதே அளவு தான் வட்டி கட்ட வேண்டியிருக்கும். பெரிசா வித்யாசமிருக்காது. அதனால் அணிந்து கொண்டிருப்பதை கழட்டத்தேவையில்லை. பார்த்துகலாம்” என்றுவிட்டு கிளம்பினான்.
அன்றிரவு படுக்கையில் விழுந்த பின் எப்போதும் போல யசோதையும் மகுடியும் கதையடித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
“நான் உன்ன ஒன்னு கேட்டா தப்பா எடுத்துக்கமாட்டாயேக்கா.”
“கேளு மகுடி”
“இன்னைக்கு உன்னோட வெட்டுக்காயம்பட்ட கையை அண்ணன் தொட வந்தாரு. ஆனா நீ கையை இழுத்துக்கிட்டு பின்னாடி போய்டியே ஏன். நான் மேலருந்து பார்த்தேன்க்கா.
ஏன் கேக்கிறேன்னா நீயும் அண்ணனும் லவ் பண்ணி வீட்ட விட்டு ஓடியாந்தெல்லாம் கல்யாணம் பண்ணிருக்க. ஆனா எப்பவும் யாரோ மூனாம்பேத்துக்கிட்ட பேசறமாரியேதான் தள்ளிநின்னு அண்ணன்கிட்ட பேசறே ஏன்க்கா?.”
யசோதை என்னவென்று பதில் சொல்வாள். அவளுக்கே விடுபடாத புதிர் இது!.
அப்போதைக்கு மகுடியிடம் எதோ சொல்லி சமாளித்துவிட்டாள். மகுடியுமே உறங்கிவிட்டாள்.
யசோதை எழுந்தமர்ந்து யன்னல்வழியே நிலவினை வெறித்திருந்தாள்.
வித்யாதரனின் மேல் அளவில்லா காதலை கொண்டிருப்பதில் இணுக்களவும் ஐயமே இல்லை. அவனை நினைத்தாலே மனம் பூரிக்கிறது.
ஆனால் காதல் என்பதில் காமமும், திருமண உறவென்பதில் தொட்டு உறவாடுதலும் இருக்கும் தானே. ஆனால் வித்யாதரனை தொட்டுப்பழகுதலை மனம் கற்பனை கூட செய்ய மாட்டேன்கிறது.
என்ன முயன்றும் அந்த மாப்பிள்ளையாக வந்தவனின் அத்துமீறலான தொடுகையை நினைத்தால் இந்த நிமிடம் வரை குமட்டல் உணர்வு நீங்கவில்லை. அப்புறம் அந்த இரயில் நிலையத்திலும்.
யசோதைக்கு சிறுவயதிலிருந்தே அவளை யாரும் தொட்டு பேசுவது பிடிக்காது. அவளுமே யாரையும் தொடமாட்டாள்.
எங்காவது வெளியிடங்களுக்கு போகும் போது ரோடு க்ராஸ் செய்ய வீட்டினர் யாராவது அவளது கையை பிடித்துக்கொள்வார்கள். அன்றைய நாள் முழுவதும் ஒரு நூறு தடவைகளாவது சோப்பு போட்டு கைகளை கழுவியிருக்கிறாள்.
நடுராத்திரியில் அந்த நினைப்பு வந்தால் கூட எழுந்து போய் கையை சோப்பிட்டு கழுவிக்கொண்டிருந்தவள் அவள்.
பள்ளி நாட்களில் அவள் படித்த பள்ளியில் ஒவ்வொரு வருடமும் செக்ஷன் மாற்றி அமரவைப்பார்கள்.
நீளமான இரு பெஞ்ச்கள். ஒன்று மாணவிகள் அமர மற்றொன்று புத்தகங்கள் வைத்து எழுதப் படிக்க என்றிருக்கும்.
ஒரு பெஞ்சில் குறைந்தது நாலு மாணவிகள். யசோதை யார்மீதும் இடித்துவிடாமல் ஒதுங்கி அமர்பவள்.
அந்த புது வகுப்பில் அவளருகே வந்தமர்ந்தவள் ரேச்சல்.
யசோதையின் மேல் ரேச்சல் உரசி அமர்ந்ததுமே எவ்வளவு நகர முடியுமோ அவ்வளவு ஒதுங்கிப்போனாள் யசோதை. இதை அவள் வேண்டுமென்று செய்யவில்லை தான். ஆனால் ரேச்சலுக்கு அது வேறுமாதிரி பட்டுவிட்டது.
ரேச்சலின் மேல் யசோதை தீண்டாமை செய்வதாக நினைத்துவிட்டாள்.
“எங்க நான் உன்மேல் உரசினா தீட்டு ஓட்டிக்குதான்னு பார்போம்” என்றபடி யசோதையின் மேல் உரசி இடித்தே அமர்வாள்.
உடல் முழுவதும் வியர்ந்து உள்ளுக்குள் திணறி ஏதோ செய்ய அப்படியே வகுப்பறையில் மயங்கி சரிந்திருக்கிறாள் யசோதை.
மெல்ல மெல்ல கல்லூரிக்கு வந்த பின் கைகளை யாரும் தொட்டால் உடனே பலமுறை சோப்புப் போட்டு கழுவிட உந்துகிற உணர்வு மட்டுப்பட்டுதான் இருந்தது. ஆனாலும் அவளால் இன்னமும் யாரையும் இயல்பாகத் தொட்டுப் பழக முடியவில்லையே..
தன்னிடம் எல்லாமும் மனதிற்கு பிடித்த மாதிரி இருக்கவே செய்கிறது. ஆனால் எதையும் நெருங்கித் தொட்டு அனுபவித்துவிடமுடியாதபடி…
ஏன் தான் இத்தனை உபாதைகளை,மனத்தடைகளைச் சுமந்துகொண்டிருக்கிறேனோ!.
யசோதைக்கு சுய கழிவிரக்கம் மேலிட்டது.
எழுந்து போய் யன்னலின் அருகே நின்று கம்பிகளின் மேல் நெற்றியை சாய்த்துக்கொண்டாள்
மறுநாள் விடிந்ததும் முதல் வேலையாக வித்யாதரனுக்கு கடிதம் எழுத தொடங்கினாள்.
கடிதத்தில்.. தன் அன்பு காதலென்ற உணர்ச்சிப்பெருக்கு வார்த்தைகள் எதையும் அவள் பயன்படுத்தவில்லை.
‘வித்யா, நிறைய சொல்லவேண்டும் போலிருக்கிறது. ஆனால் எதை எப்படி சொல்வேன் என்பது தான் விளங்கவில்லை. முதலில் இதை சொல்லிவிடுகிறேன்.
என்னைப்பற்றி உங்களுக்கு எதுவுமே தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. தெரிந்தபின் உங்களுக்கு விருப்பு வெறுப்புகளின் அளவீடுகளில் மாற்றங்கள் ஏற்படலாம். அப்படி உண்டாவது தவறே இல்லை. நான் ஒன்றுமே நினைத்துக்கொள்ளமாட்டேன்.
சரிபாடதென்று உங்களுக்கு தோன்றினால் பிரிந்துவிட முழுமனதுடன் எனக்கு சம்மதமே.
நம் இருவரும் திருமண உறவில் சேர்ந்ததொரு பிசகு என்று உங்களுக்கு இணுக்களவு தோன்றினாலும் இத்தோடு இதை இப்படியே விட்டுவிட்டு அவரவர் பாதைகளை பார்த்துக்கொள்வோம் வித்யா. ஏனென்றால் இது வாழ்கை பிரச்சனை.
எந்த காரணத்திற்காகவும் தூக்கிச் சுமக்க தேவையே இல்லை. என்றெழிதியபின்
சிறுவயதில் தன் தமக்கை சுமித்ரையின் தற்கொலைக் கோலம் தன்னை எந்தளவு பாதித்தது. அதன் பின் தனக்கு எத்தனையோ நாட்களோ மாதங்களோ மனநல சிகிச்சைக்கூட தரப்பட்டிருக்கிறதென்பதையும் பின்னும்
தன் தந்தையை பெற்றவளான பாட்டி எந்தளவு பயத்தை புகட்டிப் புகட்டி வளர்த்தாளென்பதையும், அவளுள் தீனி போட்டு வளர்க்கப்பட்ட, மிக கோரமான அந்த பயப்பிசாசு தன் கொடூர ஆக்டோபஸ் கரங்களால் விடாமல் தன்னை எப்படி அன்றாட வாழ்கையின் சின்னச் சின்ன விசயங்களைக் கூட இயல்பாக செய்து ஒன்றமுடியாதபடி பீடித்து ஆட்டுகிறதென்றும் எழுதினாள்.
யாரையும் தொட்டுப் பேசி பழகமுடிந்திராத தான் பள்ளி நாட்களிலிருந்து அதனால் எத்தனை சுமைகளை ஒதுக்கங்களை அழுத்தங்களை தனிமைத் தழும்புகளை தொடரியாய் இழுத்துக்கொண்டு அலைகிறாள் என்பதையும், நேர்ந்த சில அனுபவங்களையும் எழுதினாள்.
என்றாவது ஒரு நாள் ரேச்சலை நேரில் பார்க்க முடிந்தால்”நீ என்னை தவறுதலாக புரிந்து கொண்டாயே ரேச்சல்” என அவளைக் கட்டியணைத்து கேட்கமுடிகிற திறனை வளர்த்துக்கொள்ளவே விடாமல் முயன்று கொண்டிருப்பதையும் எழுதினாள்.
தொடுகை அச்சத்தையும் அருவருப்பையும் கூட்டும் விதமாக தன் வீட்டினர் பார்த்த மாப்பிள்ளை எப்படி முறைமை இல்லாத அத்துமீறல் தாக்குதலைச் செய்தான். அது அவளின் மனதிற்குள் என்னமாதிரியான அழுத்தவுருவாக நீங்காமலிருந்து தொந்தரவு செய்கிறதென்பதை, தாயிடம் வெளிப்படை வார்த்தைகளால் பகிரமுடியாமல் விட்ட மனபாரத்தையும் வித்யாதரனுக்கு கொட்டி எழுதினாள்.
பயத்தை ஜெயித்து வீழச்செய்யவேண்டுமெனில் அதை உடைத்து வெளியேற கற்றுக்கொள்ளவேண்டுமென்று வீட்டை விட்டு வெளியேறின அன்று இரயில் நிலையத்தில் தான் பட்ட அனுபவங்களில் தனக்கு பிடிபட்டதுவிட்டதால் தொடர்ந்து அதற்காக முழுமுயற்சியுடன் போரடிக்கொண்டிருப்பதாகவும், நிச்சயம் ஒரு நாள் வெல்வதும் எல்லோரையும் போல மிக மிக இயல்பான சாதாரண வாழ்கையை தானும் வாழ முடியுமென்ற முழு நம்பிக்கை இருப்பதாகவும் எழுதினாள்.
தான் இந்த போரட்டத்தில் வென்று, திருமண உறவின் இயல்பாக ஒருவரை ஒருவர் தொட்டுப்பழகுவதில், பாலியல் உறவை விரும்பி ஈடுபாடு காட்ட எத்தனை வருடங்கள் பிடிக்குமோ அவளுக்கே தெரியாது.
தன்னுடைய இந்த அச்சக்கலவைகள் அவளை மட்டும் போட்டு வாட்டி வதைப்பதாக இல்லாமல் அவளோடு வாழ்கைத்துணையாக வந்து சேர்ந்திருக்கும் வித்யாதரனையும் எந்தளவு பாதிக்க செய்யக்கூடுமென்பதை எழுதினாள்.
மனதை குடைந்துகொண்டிருந்தவைகளை காகிதத்தில் கொட்டி நிரப்பி வித்யாதரனின் அலுவலக விலாசத்திற்கு துரித அஞ்சலில் அனுப்பிவைத்தாள்.
